Onthullen
Vertel me wat ik niet kan zien
daar diep verborgen
in ruwe vormen
omhuld door mistige flarden
veilig afgedekt
Vertel me wat ik niet wil zien
daar diep verborgen
in gepolijste vormen
omhuld door mooie woorden
veilig afgedekt
Laat me zien wat in mij
door mij gezien mag worden
laag voor laag
met liefde onthuld
veilig in het licht
Marjolein Berger-Vos
2020
Het lijkt wel of er in deze tijd van alles aan het licht wil komen. Zowel in onze buitenwereld als in onze binnenwereld komen we dingen tegen die we misschien eerst niet konden of wilden zien. Als iets in ons aan het licht wil komen, zorgt een externe gebeurtenis vaak voor een trigger die een emotionele reactie oproept. Een eerste reactie kan zijn de emotie de kop in te drukken, boos te worden op jezelf of op degene die “het” jou aandoet of het direct te willen oplossen. Tewijl het eigenlijk vraagt om stil te staan. Stil te staan bij de emotie die we liever niet willen voelen.
Het vraagt moed om niet in verzet te gaan tegen de emoties. Het vraagt moed om compassie te hebben voor wat we voelen, voor de pijn en het verdriet. Juist als we erbij kunnen blijven en onze emoties de ruimte bieden om door ons heen te stromen, kan er heling plaatsvinden.
Tijdens het intuïtief beeldhouwen kan de steen in dit proces een rol spelen.10 jaar geleden maakte ik het beeld Wit Licht. Ik begon met een flinke stuk albast van 56 kg. Na uitgebreid ruimte te hebben gemaakt in de steen, ontstond er een kelk met allerlei vormen eromheen. Gedurende het proces, maar vooral aan het einde, braken meerdere stukken steen zachtjes af. Poeh, een heftig proces. Ik had er al zoveel uren inzitten. Heeft het nog wel zin om door te gaan? Daarop terugkijkend kon ik toen de pijn niet volledig toelaten. Ik zocht naarstig naar een oplossing en ging weer door. Uiteindelijk brak ook de laatste boog die over de kelk liep, af. Het verzet in mij brak en ik voelde de pijn. Afscheid nemen van ‘lagen’ die me niet meer pasten. Alleen nog de kelk, alleen nog de essentie, realiseerde ik me. Met veel liefde en zachtheid heb ik uiteindelijk het beeld kunnen voltooien. Het voelde als een helend proces. Er was nog 1,6 kg van de 56 kg over. Toch voelde ik blijdschap. Ik was in contact gekomen met mijn essentie: Wit Licht. Het gedicht dat als vanzelf ontstond, gaf me nog een cadeau: “Als een strijd die niet meer hoefde te worden gestreden”. Ik word me steeds meer bewust hoe vaak ik in mijn gedachten nodeloos aan het strijden ben. Zo kan het creëren van een beeld niet alleen leiden tot een proces in de steen, maar ook in de maker zelf. Gelukkig leidt niet elk beeld tot zoveel brokstukken!
Lees hier meer over de Themaworkshop Onthullen.
